DÜŞLERİME KAR YAĞIYOR ÜŞÜYORUM...

Gece yıldız gibi kayıyor avuçlarımdan
düşlerime kar yağıyor, üşüyorum.
şimdi ay ışığını biriktiriyorum gözlerimde,
senin gözlerine sunabilmek için bir gün.
yüreğim buruk,
içim ezik,
gözlerim dolu,
gözlerim ıslak,
hasretin öyle bir vurduki;
vakit yok oturacak.
Bir kıyıya atmalı şimdi kendimi
bir arzu bir fırtını
bir kaos yaşamalı.

Gece karanlık,ay ışığıda yok artık
Dışarıda lapa ,lapa kar yağıyor
düşen her kar tanesinde adın yazıyor sevgili.

çekilip bir sokak lambasının altına
kedersiz gülüşlerini getiriyorum aklıma,
ağız dolusu ,
kahkahalarla gülüşünü
yada ne bileyim
ayaz bir gecede sımsıkı sarılışını bana.
bir ılık rüzgar gibi,
sıcak bir gülüş gibi,
kar beyazı,dost gibi düşünüyorum seni
menekşe gözlü bir kız çocuğunun
kırmızı düşlerini biriktiriyorum yüreğimde
senin yüreğine sunabilmek için bir gün.
biliyorum sevgili,ikimizede yer var
senin o kor ateşi yüreğinde

sokak lambalarının ışığıyla yıkıyorum ellerimi
kar tanesine resmini çiziyorum sevgili
yorgun, yılgın ve çaresizlik dolu yüzleri
ve hayata meydan okuyan yürekleriyle
sokak çocukları geçiyor önümden
hepsi çıplak ayaklı,
hepsi karanfil kokulu çocuklar
ihtiyar bir kemancı
çiçek satan bir çingene kadınına,
aşkını anlatıyor yıllanmış kemanıyla
tanıdık bir ses
hüzünlü bir tını bu
ah! rambetiko bu
rembetiko,
sokak ve gece
rembetiko,
çiçek ve kadın
rembetiko,
gece kadın ve ışık
sokak ,ışık ve kar,
kadın,kar ve müzik,
kar, müzik ve dans.,
Ah! Esmeralda!
altın bir tepside sunulmuş bu şölen sana,
haydi kalk ayağa,
hangi kadın dayanabilirki bu kadarına.

Gece yıldız gibi kayıyor avuçlarımdan
düşlerime kar yağıyor üşüyorum
şimdi,
kırık ,dökük çerçeveli,
eski bir siyah beyaz fotoğrafdan bakıyorum hayata
Ey sıska çocuklar!
Ey gözüyaşlı kadınlar!
Ey ihtiyar kemancı!
bomboş sokaklar ,ıslak duvarlar
terkedilen aşıklar, terkeden aşklar
gri ve siyah
sizede yer var eflatun kokulu yaşamımda

Çığlıksız bir diriliş,doğum sancısı benimkisi
sesi kısılan
ışık altında eriyen,
yada,
tahta köprülerde yığılıp kalan
ben değilim sevgili
bilmeni isterimki
benim gri renkteki gölgemdir aslında.

Ah sevgili!
Yüzüm yanıyor,
Yanaklarım al,al
Şuramda bir ağırlık
Tarih çıldırmış olmalı.
Bu çocuklar neden aç?
Bu toprak neden çorak?
Savaşlar neden gerek?
Çiçekler neden soluk?
Yüreğim neden buruk?
Neden hasretin karasaplı bir bıçak gibi saplanıyor göğsüme?
Neden yanında değilim mesela?
Saçların neden yüzüme savrulmuyor yada?
Neden sesim çıkmıyor?
Gözlerim neden bağlanmış?

Ah sevgili!
bilmeni isterimki
bu yorgun surat benim değil,
gri renkli gölgemindir aslında.


Gece yıldız gibi kayıyor avuçlarımdan
düşlerime kar yağıyor, üşüyorum
umudu büyütüyorum ellerimle
tertemiz ve sevdalı umutları
senin umudun olması için
biliyorum sevgili
bir isyan bir arınma
bir hürrüyet benimkisi,
biliyorum,
daha mevsim dönecek,
şafak sökecek gün ışıyacak,
çiğ düşecek toprağa,
toprak yeşerecek.
efil efil rüzgar esecek,
başakla sevişecek rüzgar biliyorum.
sen geleceksin bahar gelecek,
yüreğine sevda,yüreğime sevda düşecek biliyorum.
En son sözüm şu ki sana seni canımdan çok seviyorum...

Varlığına alışmıştım tam sen gittiğinde.
Yokluğun varlığından daha durgun daha huzurluydu.
Sen yokken seni özlemek
sen varken özlemekten daha az incitti beni.

Ömür boyu yanımda olma sözlerini
hiçbirzaman ciddiye almamış olmam sadece şansımdandı,
yoksa seni sevecek kadar salaktım.
Gidersin diye korkuyla geçen onca gece geçti,
seni düşünerek.

Sen asla gitmedin.
Ama gelmedin de.
Paylaşmayı daha küçük bir çocukken öğrenmiştim.
Bilmezdim büyüyünce acıtacağını konu sen olduğunda.
En son senin için çarptı bu kalp deli gibi.
 
En son senin için gözlerim dalıp gitti uzaklara
her gece olduğu gibi.
Benim değildin belki ama.
Hep sen, benimle tamamlanmış olan
eksiklerine bakıp daha fazlasını isterken,
ben sende yeni boşluklar yaşyırodum.

Daha çoğunu isterken sen,
bense yarımlarında kayboluyordum.
Kaç kez vazgeç dedi bu yürek,
kaç kez yolun kenarındaki ormana girip
yok olmak istedi.

Senin varlığını bilmek bile yeterken bana,
sende kendimi yok hissetmek
"yok olduğumdan başka" ne düşündürebilirdiki bana?
Oysa düşünsene, ne coşku doluydu yüreklerimiz
başlarken yeni bir hayata.

Gecelerimizide, gündüzlerimizi de
adamaya hazırdık birbirimize,
koşulsuz, içten ve sımsıcak duygularımızla.
Yaşadığımız her an unutulmaz,
doyumsuz ve vazgeçilmez olacaktı.

Sen bir sonbahar rüzgarında
savrulmuş bir gül yaprağı bense taç olacaktım sana.
Şimdilerde, kim savruluyor ve
kim onu sarmaya çalışıyor karıştırıyorum artık.
Ben bu uykuları, böyle uykuları unutalı

çok olmuştu.

Acı uykusu, hüzün uykusu, korku uykusu.
Ama çok sürmez esaretim biliyorum,
Içimdeki bu yenilginin acısı sürsede yıllarca,
bir yolunu bulup kavuşurum özgürlüğüme.

Şimdi gitmek zamanı belki,
geride yaşanmış yada yarım kalmış anları bırakarak.
Sende tüm ürkekliğinle, tüm hatalarınla,
tüm eksiklerinle, tüm haklı gördüğün yalanlarınla
vede vicdanınla başbaşasın şimdi.

Hepbir şeyler tamamlancak değil ya,
bu da böyle yarım kalsın.
Yine yanıldım.
İlk acım değil ama en büyük acımsın.

Sevmemeye yemin etmiştim kimseleri
kendimden daha fazla sevmeycektm
uğruna hiç bir şey feda etmeyecektim.

SENİ SEVMEK İÇİN SANA İHTİYACIM

YOK Kİ BENİM !!